ELEGÍA A RAFAEL
"Non río da morte.
Porén coñezo a súa
branca casa, coñezo a súa
branca vestimenta, coñezo
a súa lentura e o seu silencio.
Velaí, a morte non
me visitou aínda,
e vostedes preguntarán: que
coñeces? Non coñezo nada."
JAVIER HERAUD
"Endexamais vos direi ADEUS,
á vosa cita non faltarei."
É impagabel este día eterno sen ceos troquelados
dunha "fe adorábel que o fado blasfema"
sen un só deus verdadeiro
e sen xaculatorias do medo e a amargura.
Unha bandada vermella de mans clandestinas
acompaña esta rexa tristura
porén tamén ondean albos manteis
de apertas comestíbeis.
Hoxe
un soño que non dorme
repousa con toda o cansanzo do mundo
nos ollos desorbitados de escuitar
como cedes a vida
o seu son de semente
co peso xusto
a indomábel sabenza
por exemplo, de amar de pé,
sen concesións.
Hoxe a cidade ten os pés fríos e toda
(ela é unha vermella periferia
onde ninguén pide esmola
2
nin implora unha vixilia de avemarías e trompetas
así e todo
hai unha colleita no aire
de propicias primaveras
que nos obriga a estibar esta urxente dor.
Hoxe
os guindastres e as rúas apértanse
até facer da dor, sal groso
e un desamparo de xanelas conxeladas
atinxe os reloxios
agora boquiabertos.
Hoxe
até as pedras
cancelan o seu silencio
e un monólogo atroz descende deica a beira
asolagando o que queda deste día sen ósos.
Até os mercachifres pecharon
os seus almacéns de promesas
e abre o mar a súa magnífica colleita
de soles maduros e naufraxios
e non por decreto xaxúa o crepúsculo
un hoxe sen présa
e plaxia o teu nome
a lembranza das árbores.
Un silencio pulido de espellos
multiplica até non dicir basta
unha orfandade que herda
o teu teimoso e fiel apego
ao xénero humano.
Hoxe a mentira tórcese e avergoña
e dálle as costas á voz de seu amo e lastimeira
agocha
nos faiados da piedade.
A luz esgalla en dous o pan
mentres crepita á porta do forno e lóuvanos.
Vallejo dixo que hai na vida tan fortes bateduras
que todo o vivido empoza na ialma
e por un intre sen palabras
cruzamos o país da túa ausencia
e xa estás aquí de novo
os risos dos nenos son flores
nos corazóns que se erguen humildosos
altivos
rimando os seus latexos
con todas as convocatorias que nos deixan nas rúas
unha vez máis abertas
ás músicas de todos os pasos
tantáns acesos de carraxe de rabia e de inocencia.
Amigo compañeiro Rafael
camarada de madrugadas a mans dadas
de unha en unha
sen a menor dúbida
fundiremos toda esa parafusería da morte
e a súa letal papiroflexia de amianto.
Maldita sexa a externalización da miseria
e o seu pulero negocio de ferralla.
Nós somos do aire libre, libres
e gustamos de soñar espertos
para que sigas vivo en cada berro de resistencia e riso
que demos sen descanso.
Que daría eu por ter todos os versos libres
e as palabras recén traídas
do silencio parasí poder estar á altura do vermello emblema dos feitos a mesmísima vida rimando con noites e días
namentres arde o esquenzo na túa lembranza.
E así, con todo o presente por diante
dun só tallo
remato con esta poesía que nos treme.
-KARLOTTI-
Traducción da nosa querida amiga @IOLANDA TEIXEIRO.
Na tarde do 20 de febreiro do 2023 finaba Rafael Pillado Lista, vítima dun sistema neglixente que
rouboulle anos de vida por expoñelo ao amianto; ese inimigo silencioso. Pillado (San Cibrao, 1942),
como o coñecíamos, residiu en Ferrol desde os dous anos, seguindo ao seu pai -preso no Castelo de
San Felipe- pola súa militancia antifranquista.
Aos 15 anos incorporouse á Escola de Aprendices da E.N, Bazán., empresa onde transcorre toda a
súa vida laboral. En 1960 afíliase ao PCE, desenvolvendo unha intensa actividade política e
sindical, participando na fundación das CCOO. Foi detido e encarcerado en varias ocasións e, por
sucesos do 10 de marzo de 1972, foi procesado polo TOP no coñecido Xuízo dos 23, sendo
condeado a 7 anos de cárcere, dos que cumpriu 4 por ser amnistiado na transición. Foi confundador
do PCG, militou na Asemblea para Unidad dos Comunistas, Partido dos Traballadores e PSOE.
Actualmente colaboraba como inscrito en PODEMOS.
Foi cofundador do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, da asociación cultural Fuco
Buxán, membro de honor da mesma, e da Asociación Galega de Vítimas do Amianto (AGAVIDA).
Rafael estará sempre nas nosas lembranzas como persoa loitadora polos dereitos sociais e políticos
a prol da democracia e cultivaremos a súa herdanza: dignidade, semente de vencer e alegría.
Asociación Cultural Fuco Buxán
Yo no me río de la muerte.
Sin embargo conozco su
blanca casa, conozco su
blanca vestimenta, conozco
su humedad y su silencio.
Claro está, la muerte no
me ha visitado todavía,
y uds. preguntarán: ¿qué
conoces? No conozco nada.
JAVIER HERAUD
“Jamás os dire ADIOS, a vuestra cita no faltare”
Es impagable este día eterno sin cielos troquelados
de una “fe adorable que el destino blasfema”
sin un solo dios verdadero
y sin las jaculatorias del miedo y la amargura
Una bandada roja de manos clandestinas
acompaña esta firme tristeza
sin embargo también ondean manteles blancos
de abrazos comestible
Hoy
un sueño que no duerme
se posa con toda la fatiga del mundo
en los ojos desorbitados de escuchar
como cedes la vida
su sonido de semilla
con el peso justo
la indomable sabiduría
por ejemplo, de amar de pie
sin concesiones
Hoy la ciudad tiene los pies fríos y toda ella es una roja periferia donde nadie pide limosna
ni súplica una vigilia de avemarias y trompetas
no obstante
hay una cosecha en el aire
de propicias primaveras
2
que nos obliga a estibar este urgente dolor
Hoy
las grúas y las calles se abrazan
hasta hacer del dolor sal gruesa
y un desamparo de ventanas congeladas
alcanza a los relojes
ahora boquiabiertos
Hoy
hasta las piedras
cancelan su silencio
y un monólogo atroz desciende hasta la orilla
anegando lo que queda de este día sin huesos
Hasta los mercachifles han cerrado
sus almacenes de promesas
y abre el mar su magnífica cosecha
de soles maduros y naufragios
y no por decreto ayuna el crepúsculo
un hoy sin prisa
y plagia tu nombre
la memoria de los árboles.
Un silencio pulido de espejos
multiplica hasta no decir basta
una orfandad que hereda
tu terco y fiel apego
al género humano
Hoy la mentira se dobla y se avergüenza
y da la espalda a la voz de su amo y compungida
se esconde
en los trasteros de la piedad
La luz nos parte en dos el pan
3
mientras crepita a la puerta del horno y nos ensalza
Vallejo dijo que hay golpes en la vida tan fuertes
que todo lo vivido se empoza en el alma
y por un momento sin palabras
cruzamos el país de tu ausencia
y ya estas aqui denuevo
las risas de los niños son flores
en los corazones que se alzan humildes
altivos
rimando sus latidos
con todas las convocatorias que nos dejas en las calles
una vez más abiertas
a las músicas de todos los pasos
tantanes encendidos de coraje de rabia y de inocencia
Amigo compañero Rafael camarada de madrugadas entregadas en mano de una en una
sin la menor duda
fundiremos toda esta tornillería de la muerte
y su letal papiroflexia de amianto
Maldita sea la externalización de la miseria
y su pulcro negocio de chatarra
Nosotros somos del aire libre libres
y nos gusta soñar despiertos
para que sigas vivo en cada grito de resistencia y risa
que demos sin descanso.
Que daria yo por tener todos los versos libres
y las palabras recien traidas del silencio
para así poder estar a la altura del rojo emblema de los hechos la mismísima vida rimando con noches y con días
mientras arde el olvido en tu memoria
Y así con todo el presente por delante
de un solo tajo
acabo con esta poesía que nos tiembla.
4