Quantcast
Channel: poesía salvaxe
Viewing all 317 articles
Browse latest View live

Posse retrata coa cámara o pulso da Semana da Poesía Salvaxe

$
0
0
Posse retrata coa cámara o pulso da Semana da Poesía Salvaxe - Ferrol - Diario de Ferrol

Posse retrata coa cámara o pulso da Semana da Poesía Salvaxe
 | Actualizado 07 Marzo 2015 -
O fotógrafo con Ferrández e Karlotti                               jorge meis
Entre os anos 2010 e 2014 o fotógrafo ferrolán Pepe Posse asistiu con intensidade ás edicións da Semana da Poesía Salvaxe, o evento ácrata e lírico no que conviven en Ferrol poetas (éditos ou inéditos, pero sempre de corazón) de toda a Península Ibérica e incluso de fóra dela. Seleccionando boa parte das imaxes tomadas no evento onte inaugurou a súa nova exposición no Ateneo Ferrolán, unha mostra que leva por título “Mondas de luz”. Un total de 43 fotografías que recollen o espírito dunha cita literaria capaz de abrirse á rúa e de reivindicar a centralidade do ser humano e os seus conflitos e grandezas.


Posse estivo onte acompañado no Ateneo Ferrolán polos impulsores da iniciatica poética, Guillermo Ferrández e Juan Carlos Valle “Karlotti”. Ambos alabaron a mirada do fotógrafo para describir os diferentes estados de ánimo polos que durante varios días transcorre a Semana da Poesía Salvaxe que este ano cumpre a súa oitava edición. Segundo Guillermo Ferrández “las fotografías de Posse son como las cenizas que no quisieran olvidar el incendio, y a la vez  su fotografía se revela como un pretexto para que surja la poesía, la irracionalidad poética va acompañada por la distorsión de la luz que la mirada de Pepe Posse convierte en objeto poético de la misma manera que si retratara la esencia del movimiento del tiempo”.


CON LOS BOLSILLOS LLENOS
DE MONDAS DE LUZ USADA
BAJANDO
               HACIA
                          EL SUR
DE tu cansancio
MIENTRAS
C
  A
     E
LA TARDE
pintada
en las ventanas
Conjuras el olvido
con el chasquido de una rama
Entre tus dedos las estampas
y en tus ojos
una eternidad cosida
a esta multitud que eres

Y
sigues
bajando
hasta la orilla
y ya no hay duda
de que todo lo que tienes
es el rumor
de la luz
entre
tus
párpados.


karlotti

Las palabras no lo procesan. Liberamos las palabras | iostoconerri

$
0
0
Las Palabras no Procesan lo. Liberamos Las Palabras | iostoconerri





Querido / a amigo / a:
Erri de Luca this Siendo Procesado Por tribunal de la ONU de Turín Por manifestarse en contra de la construcción de Una Línea de tren de Alta Velocidad En un valle de los Alpes Italianos. Esa Línea de tren de perforación implica una asbesto Repleta de montaña, y su expansión POR EL valle Supone un mortal Riesgo Para Toda La Población. Manipulación de Pruebas, tergiversación de la Interpretación de las Leyes, Daño a la imagen y peligro de cárcel, cinco años de Prisión estan en juego. No Es Ninguna tontería. Erri de Luca tiene un Pasado de Como militante de Lotta Continua, hoy si juzgando this Por ESE Pasado, hoy los jueces de Turín Estan Trabajando al Servicio de Gobierno italiano, y este esta a merced de los Intereses Económicos en su Acuerdo con la Empresa francesa Que tiene demandado, LTF. El pasado 28 de enero, siempre y celebró la Sesión Primera de juicio y el proximo 16 de marzo Será La Segunda de tres, inicialmente.    
En la Palabra contrario Que HEMOS publicado en Seix Barral, respira Erri de Luca Expone los Hechos con un reloj de sol, y si Declara culpable: "mi párrafo, Como escritor Y Como ciudadano, El Derecho a la Palabra es un contrario Deber y Antes que la ONU derecho "En defensa apasionada de un Derecho a disentir en Libertad" Sí opinión es delito la ONU, no voy a Dejar de cometerlo ".  
Seix Barral si une a los, editor Erri de En El Mundo Que this text difunden con Urgencia ya Recogida internacional de Firmas , solicitando la tuya párr manifestar solidaridad con Erri de Luca y en Defensa de la Libertad De Expresión, porqué no Aceptamos ONU Que escritor Procesado Por mar Palabras sus.   


Contactos párr Recogida de Firmas:  

Teléfono: Laura Santos: 93.492.85.46

Email:  lsantos@colaborador.planeta.es







                                                                                                                Elena Ramírez
                                                                                                               Directora editorial Seix Barral





Las palabras no lo procesan. Liberamos las palabras



El 5 de junio, se celebró en Turín, en la sala de la audiencia preliminar del caso presentado por Erri De Luca acusado por el delito de incitación al asesinato.  . El caso se hizo público tras la sentencia del juego escritor contra la dañina e innecesaria , en plena solidaridad con la lucha del movimiento de los vientos NO TAV   Tras la notificación de la orden de la corte, De Luca dijo:   ". Como escritor, es denunciado por haber expresado públicamente mi convicción, es un reconocimiento, una especie de premio literario Y 'un proceso que confirma la exactitud de mis convicciones. "   alcanza su pico para la criminalización de la movilización notav iniciada por los fiscales en Turín para obtener éxito aún aquellos que expresan solidaridad con el pueblo y comparten Valsusina resistir "interés colectivo contra ' avanzado otra importante operación de la devastación de la zona.  Se ha llegado a evocar el delito de opinión, la memoria fascista, el envío de la barra de uno de los más grandes poetas italianos y pisoteando el derecho a la libertad de pensamiento, sancionado, pero no garantizada por lo universal «Artículo 21 de la Constitución.
Para una breve exposición de los hechos, se puede leer el artículo   de Mauro Ravarino (El Manifiesto 9 / junio / 2014):   . La decisión se produce al final de la mañana, si un proceso de poeta  . Amén  . Erri De Luca es acusado por el GUP de Turín Roberto Arroyo por incitación al asesinato  El escritor es acusado de - en una entrevista -. incitado sabotear la construcción de la Turín-Lyon en el valle de Susa  El juicio comenzará el 28 de enero. Sin embargo, otra en relación con la oposición a la mesa, como si este "trabajo era sólo uno tribunales tema.  Por lo tanto, el tribunal concedió la demanda actual de Padalino pm Andrea y Antonio Rinaudo que,  a raíz de una denuncia presentada por LTF  (la sociedad de gestión de la sección), se opuso a que el escritor esta frase:  ". Tabla ser saboteados  tijeras son útiles porque se utilizan para cortar las redes "  .  Según el subprocurador Rinaudo: "Es un proceso destinado a influir en el hecho de otro" .  En Turín, se llega al punto de evocar el crimen . de opinión  y, poco después de su regreso, Erri De Luca escribiendo en su Facebook unas palabras:  "Voy a entrar. banco y saber para permanecer  Ellos quieren censurar la libertad de expresión penalmente.  Processarne uno para desalentar por ciento. Esta técnica se aplica a mí me quiero caer en el silencio  es un silenciador y debe ser desarmado. "  El escritor no dar marcha atrás en sus comentarios en una reciente entrevista con De Luca Checa, donde dijo:  ". Nunca hice la exaltación de sabotaje  que acabo de decir que el trabajo en el Valle de Susa será saboteado por diversas razones que todos conocemos bien ... "  .  sigue defendiendo el derecho de opinión, la libertad de expresión y su apoyo a la n . Tav  Invitar finalmente magistrados de Turín para estudiar las plantas superiores de la Tav, en lugar de "perseguir el movimiento." Es amargo legal Erri De Luca, el abogado Gian Luca Vitale:  "Pensamos que no debemos ser juzgados, ahora intentará. demostrar que es reprobable  . Vamos a discutir esto en la corte "  Dejando el aula, donde se celebró la audiencia preliminar, Vitale reiteró:  "Las palabras de un intelectual no pueden constituir un delito".  Y agregó:  "El tribunal sostuvo útil una evaluación auditiva pero estamos convencidos de que este es un proceso de manifestación pacífica y las palabras que esta no era una incitación a cometer un delito " .  En diferentes tenor dijo Alberto Mittone, Ltf legal, parte civil, el lugar dicho "satisfecho" de juicio, por cuanto  "es lo que llamamos" .  A favor de que el escritor había expresado intelectuales y artistas italianos, Fiorella Mannoia Ascanio Celestini, Luca Mercalli Comboni Padre Alex Zanotelli a Wu Ming, haciendo hincapié en que "las palabras no están preparados, pero ser liberados" .  En los estados también llevó a cabo la primera sesión de la audiencia preliminar en varias ciudades importantes con lecturas públicas de textos de De Luca.  Ayer, la posición dominante de la PM que la última audiencia había declarado: "En el barbero Bussoleno que puede ser perdonado si él dice que el corte redes, un poeta, un intelectual como él, no ".  La crítica a la decisión del tribunal de primera instancia, Paolo Ferrero, secretario de la República de China:  "Ve y empeora la creciente criminalización de la disidencia, a todos aquellos que no apoyan la final Tav" llevar "o retirada. Jueces Turín sugieren un buen montón de deshonestidad asociado con las grandes obras como el Tav, en lugar de perseguir a los que expresan que no es inútil y perjudicial.   Con la amenaza de procesamiento quiere garantizar el derecho a la libre expresión de la disidencia y la desobediencia civil. Las ideas y palabras, incluso si desobedientes, no puede ser entendido.  Nos libera de las palabras.

German Coppini, siempre audaz, con el Comando Delta en Galicia ceibe

$
0
0
German Coppini, siempre audaz, con el Comando Delta en Galicia ceibe | Tam-Tam Press



German Coppini, siempre audaz, con el Comando Delta en Galicia ceibe 

  



Germán Coppini, en una fotografía del disco "Semper Audax" (Lemuria Music).

Germán Coppini, en una fotografía del disco “Semper Audax” (Lemuria Music).
Un año después de la muerte de Germán Coppini sale a a la luz “Semper Audax”, el álbum de un concierto en directo, grabado en Ferrol en 2009, en el que el cantante reinterpreta los clásicos deGolpes Bajos arropado por los músicos experimentales del Comando Delta. Un concierto que Coppinino quiso ver como un ‘revival’ de viejas canciones sino como una auténtica reinvención de aquellos temas.
“Llego a Ferrol eufórico”, confesaba el que también fue cantante de Siniestro Total pocas horas antes de aquella actuación excepcional, que aparecía incluida en la programación de la Semana de Poesía Salvaxe —iniciativa impulsada por el asesor cultural Marcos Lorenzo y por los poetas Guillermo Ferrández Karlotti— que entonces cumplía su segunda edición.
Presentado en un vinilo de 12 pulgadas blanco, y acompañado de un libro con textos, letras, fotos y un CD, el álbum recoge el repertorio de Golpes Bajos tal como Germán Coppini entendió que tenían que sonar en pleno siglo XXI canciones como “Malos tiempos para la lírica”, “No mires a los ojos de la gente”, “Cena recalentada” o “Fiesta de los maniquíes”, rodeado de los grandes músicos de la orquesta experimental y de acción directa Comando Delta (escisión de la Orquesta Omega) —Científico Loco “Pop”, María Mode, Nacho “Fingers” Muñoz, Mauro Salín, Patxi Valera, Pablo Pérez, Miguel Seoane, Kike Otero, Fernando Abreu, Pablo Sax y Chefa Alonso—, que aportan a los grandes temas de Golpes Bajos texturas absolutamente inéditas. (“Suena Galicia, Galicia ceibe, y marxista-leninista”, dice Coppini de pronto, al presentar a los músicos durante el concierto).
Reproducimos más abajo dos de los textos de este precioso álbum, uno del poeta leonés Víctor M. Díezy otro de la compositora, saxofonista, percusionista e improvisadora gallega Chefa Alonso. Ambos tuvieron el privilegio de asistir a aquel concierto, en el caso de Chefa, además, como conductora del Comando Delta. El álbum incluye también textos de Marcos Lorenzo, Elvira Reig y Pablo Lacárcel (que es el editor musical).
"Semper Audax", el último álbum de Germán Coppini, editado por Lemuria Music.

“Semper Audax”, el último álbum de Germán Coppini, editado por Lemuria Music.

Un breve vuelo salvaje en ala delta

Por VÍCTOR M. DÍEZ
Ferrol, año 2009. La ciudad se llenó de músicos en aquel abril salvaxe. La gran idea de Marcos Lorenzode revisitar creativamente —lejos de esos homenajes de cemento que hay por ahí— a un poeta-músico-poeta como Germán Coppini fue un maravilloso y necesario acto de justicia poética. Llovía y lo mejor de aquella orquesta Omega, de poetas improvisadores, llegó en su ala Delta. Les esperábamos por allí poetas venidos de otros mundos, expectantes y ansiosos en la arcadia de Guillermo Ferrández y Karlotti. Se encendió la chispa, entonces, y quizás pagaron las consecuencias los tasqueros ferrolanos, pero esa es otra historia.

Cena recalentada

No sé si será por esa vocación nuestra por la cultura de club o por nuestra formación sentimental en el jazz pero, desde siempre, algunos petas nos hemos encontrado mejor entre músicos o pintores, que entre literatos. Para algunos, ser poeta no es solo escribir poemas. Esa reducción a lo Forrest gump: mi mamá dice que tonto es el que di-ce ton-te rí-as; me inquieta sobremanera. Bien al contrario, ser poeta es, para uno, algo más que escribir poesías. Es una actitud creativa, atenta, de imaginación que, como digo, suelo reconocer más a menudo entre actores, bailarines, plásticos o músicos… que, entre los llamados “escritores”. Esto entre paréntesis, comillas y corchetes, pues uno ha conocido de todo en todos lados. Una más, he visto actitudes poéticas enormes entre personajes cuyo arte no era otro que vender lotería, barrer la calles o servir licores. Cuántas palabras para decir que trabajo desde hace veinticinco años con artistas de otras artes en un quehacer poético sin distinciones de género. Con esas premisas y, en el contexto del festival de Poesía Salvaxe de Ferrol, el encuentro con un poeta-músico como Germán Coppini, resultó mágico para mí y para todos los que por allí andábamos. Su actitud eran la receptividad, la modestia y el colegueo. Sin el menor atisbo de “estrella”, brillaban unas chispas de tristeza en sus ojos, a pesar de la alegría por el encuentro.

Fiesta de los maniquíes

Veo una foto “salvaje”, mítica de entonces. En ella, oscura, nocturna, en blanco y negro, desenfocada en el umbral del Carteles, aparecemos arracimados Carlos Oroza, Marcos Lorenzo, Coti, Estevo Creus, Karlotti, Germán Coppini y yo mismo. No los toques, por favorGermán aparece agachado en el ángulo inferior derecho, casi fuera de cuadro, como si buscase el lugar discreto, la sombra. Por las conversaciones que pude tener con él en esos días, ésa era su actitud vital artística: halagado por la propuesta de trabajar con materiales suyos antiguos –casi arqueológicos– que a todos nos concernían y, a los que a la vez, se les insuflaba nuevo aliento, vida nueva, no quería ser potagonista. Parecía preferir apartarse del centro de la escena, sin dejar de mantener una mirada curiosa, delicada y atenta hacia todo.
Así ocurrió, también, en el emocionante concierto en el Teatro Jofre, donde no sólo se prestó a que elcomando Delta retorciera, deformara, fundiera y creará auténticas nuevas piezas de sus viejas canciones, además demostró cómo quería estar allí. Quería ser uno más entre los músicos, entre los poetas. Era su día y, como en la foto, podía haber acaparado el centro. Pero no, buscó ese umbral poético de la energía común. Un estar a la puerta que sobrecogía. El concierto no sólo no defraudó ninguna expectativa sino que tuvo una verdad infrecuente. Cuando Chefa Alonso asumió por consenso la conducción de la orquesta, en la primera parte de la actuación, aceptó como visitante el riesgo de entrar en un lenguaje ajeno como si fuese propio. Parecía participar en todo aquello como quería estar en el mundo, aportando sin dañarlo. Así fue o así me lo devuelve ahora esa “colección de moscas” que es la memoria. Suaves golpes de memoria, Germán.
Germán Coppini, en el Jofre, acompañado por los músicos del Comando Delta. © Fotografía: Jorge Meis (diariodeferrol.com)

Germán Coppini, en el Jofre, acompañado por los músicos del Comando Delta. © Fotografía: Jorge Meis (diariodeferrol.com)

Ironía y dulzura

A Germán Coppini
Por CHEFA ALONSO
1. Germán
En nuestro primer encuentro te hablé apasionadamente de la improvisación libre, de las posibilidades musicales que abriría, dudando un poco que un cantante de pop como tú, tan de moda en los años ochenta, quisiera zambullirse en una experiencia como la que teníamos entre manos: reinterpretar los temas más significativos de los Golpes Bajos, tus temas, desde una nueva perspectiva, con un grupo de músicos improvisadores que formábamos parte de la Orquesta OMEGA (Orquesta de Música Espontánea de Galicia). Friquis.
Pero no sólo tu entrega y confianza fueron absolutas, sino que, de hecho, me confesaste que únicamente tenías interés en volver a cantar esas canciones tantas veces repetidas, si intentábamos un abordaje totalmente nuevo, fresco, actual. Con músicos amantes de la improvisación libre, esto estaba casi garantizado. Además, seguíamos viviendo malos tiempos para la lírica.
Nos vimos varias veces en los alrededores de la Plaza de Santa Ana, antes de los ensayos en Galicia, intercambiamos discos, ideas, deseos, empezamos a hacernos amigos y esto me dio una alegría nueva que se añadió a la ilusión por el proyecto.
El primer ensayo sin ti, Germán, fue un caos. Todos teníamos tus temas en la oreja, los habíamos oído de jóvenes, pero nadie tenía una partitura, ni la armonía de las composiciones, ni nos habíamos puesto a sacarla, así que, en vista de lo que se nos venía encima (quedaba poco tiempo para el concierto) decidimos reunirnos una vez más solo los músicos, y encargarnos cada uno (de los que queríamos participar en los arreglos, desarreglos y propuestas musicales), de un tema concreto. Así, en el segundo ensayo sin tu presencia, fuimos definiendo entre todos los ambientes de los temas, ensayando los arreglos y estructurando las piezas improvisadas que, con diferentes formaciones instrumentales, servirían de transiciones en el concierto.
Con tu llegada, todo fue encajando, la música de los Golpes Bajos y del Comando Delta, tu voz y las diferentes personalidades; te familiarizaste en un tiempo record con los músicos, compartiendo su sentido del humor y logrando en ese fin de semana, el cariño y el respeto de todos.
El Teatro Jofre de Ferrol estaba a rebosar y todos nos sentíamos emocionados por lo que iba a pasar (tú estuviste a punto de salir al escenario con el gorro de lana negro calado hasta las orejas). Los músicos me pidieron que condujera una primera pieza de improvisación, antes de empezar con el repertorio y tú no tuviste ninguna duda en participar en ella con la voz. Había química entre todos y eso nos permitió dar un concierto vibrante y emotivo, como enternecedoras fueron tus presentaciones de los músicos y tus lágrimas.
Y como no me has dado tiempo para despedirme, porque te fuiste sin avisar, aunque a mi no me gustan las despedidas, aquí va un último saludo para ti, Germán, músico, poeta, amigo.
2. La música
Insectos tranquilos, aire plácido del verano
quejidos y voces próximas.
Rezos.
Susurros, labios trémulos.
Maquinaria del futuro, ecos irreconocibles.
Algo viene ¿Te estás asustando?
Semillas que juguetean en la palma de tu mano ¿Tienes miedo?
El parpadeo de las luces y la danza de los gitanos. Huele a leña.
La voz risueña del hada en la cajita de música. Ese cuento que duerme escondido en el corazón del mundo ¿Ya estás tranquilo?
Cascabeles, espejitos y campanas. La casita a través de la puerta entornada ¿Te levantaste para beber?
Llegas tarde.
Carreras de animales menudos jugando al escondite; desorden.
Melancolía.
La bruja narra un viejo cuento: aleteos de pájaros y viento rabioso
¿Qué dices?
Pulso, acento, ostinato
Canibalismo, voracidad, locura.
El cíclope se despierta de su letargo
parpadea, mira y no ve.
Como esa ola que crece y se despliega
El tiempo que te adelanta
te dice adiós.
Te mantendremos en nuestras memorias para que sigas viviendo
— — —
NOTA: Hace unos días ha salido además el videoclip oficial de Néctar, la última banda en la queGermán Coppini estuvo enrolado como vocalista, realizado por Sole Rebollo.

Günter Heinz & Itha K. "Tócame que te recito / Spiele mich und ich dicht...

$
0
0


Publicado el 12 de mar. de 2015
im pro visando en A Corunya / A Corunya Im pro visation

Günter Heinz & Itha K. "Tócame que te recito /
Spiele mich und ich dichte dich".

Leire Bilbao | Écailles - FiBЯiLLATiONS

$
0
0
Leire Bilbao | Écailles - FiBЯiLLATiONS





SANGRO II 

Mancho de sangre las puntas de mis dedos
y los llevo dubitativamente a la boca.
Esta sangre que mi cuerpo no desea 
no sabe amargo.
Me duelen las mamas
como si pidieran labios.
No quiero los tuyos,
de nadie los quiero,
los guardo sólo para mí.
Late mi cuerpo pidiendo respuestas
y poso una mano sobre el pecho.
Me preguntas por qué a veces entiendo
mejor a una leona que a ti.
Ahora ya sabes, cuando me laten los pechos,
por qué no te los dejo tocar,
por qué los guardo sólo para mí.






JE SAIGNE II

Je tache de sang la pointe de mes doigts
et je les porte dubitativement à la bouche.
Ce sang que mon corps ne désire pas
n’a pas un goût amer.
Mes seins me font mal
comme s’ils réclamaient des lèvres.
Je ne veux pas des tiennes,
je ne veux celles de personne,
je les garde pour moi-seule.
Mon corps bat, qui a besoin de réponses
et je pose une main sur ma poitrine.
Tu me demandes pourquoi je comprends parfois
mieux une lionne que toi.
Maintenant tu sais, quand mes seins palpitent,
pourquoi je ne te laisse pas les toucher,
pourquoi je les garde pour moi-seule.






Leire Bilbao Barruetabeña est née en 1978 à Ondarroa (Biscaye, Pays Basque). Les poèmes qui précèdent (hormis Lave-linge) sont tirés de son premier livre, Ezkatak (Escamas/Écailles), paru en 2006 aux éditionsSusa. La traduction du basque vers le castillan a été assurée par l’auteur.


Elle a également publié une dizaine de livres de littérature jeunesse

Tampoco el mar duermede Pamen Pereira en Galería Astarté

$
0
0
Tampoco el mar duermede Pamen Pereira en Galería Astarté





“La obra de Pamen Pereira está hecha de oscilaciones, de síntesis, de viajes, de diálogos, de acciones y misterio. Con los años, se ha desplegado, se ha vuelto seductora, envolvente, pero sigue siendo mágica. El origen es el mismo que cuando se presentó en Madrid, hace ahora 30 años: una idea plasmada en un papel, un dibujo de trazo algo torpe pero preciso, un latigazo directo a la emoción. Como artista, Pamen Pereira es fulgurante y su obra tiene algo de caja de Pandora a punto de desvelar sus misterios.”
Miguel Fernández-Cid
***
Tampoco el mar duerme es la exposición que la Galería ASTARTÉ de Madrid presenta en esta nueva edición del programa a3bandas.
Comisariada por Miguel Fernández-Cid, la muestra presenta los últimos trabajos de Pamen Pereira (Ferrol, 1963). Su obra regresa a Madrid diez 
años después de su última exposición individual con una trayectoria consolidada internacionalmente mostrando la rotundidad, la crudeza y la 
sutileza de la poesía como motivo principal de sus creaciones. 
Su trabajo interdisciplinar se mueve entre el dibujo, la pintura, la escultura, la instalación y, en ocasiones, la fotografía o el vídeo, o entre aquello que, sin ser exactamente nada de lo anterior, es útil para concretar el acto creativo. 
Sin abandonar la soledad del taller como lugar de reflexión y estudio donde se encuentra con lo más íntimo, actualmente su trabajo se centra en la realización de instalaciones e intervenciones site specific, defendiendo la importante función de la imagen poética para la sociedad y en este sentido el carácter social del arte.
Tampoco el mar duerme 
Tampoco el mar duerme, es el título de la exposición, y a la vez la pieza central de ésta, que se verá por primera vez en la Galería ASTARTÉ. En esta pieza, Pamen Pereira ha reducido el inabarcable mar, que no duerme nunca, hasta confinarlo en un contenedor de furias, metáfora o trasunto de las emociones. Para llevarla a cabo ha contado con la última tecnología en el campo del 3D aplicado al movimiento de fluidos con el simulador Real Flow.

OITAVA SEMANA DE POESÍA SALVAXE, FERROL

EDUARDO GALEANO, SEMPRE NO NOSO CORAZÓN, SEMPRE VIVO

$
0
0


PARA EDUARDO GALEANO, EN EL RECUERDO


A forza da dignidade,
O poder da coherencia,
A xenerosidade dos soños
A rotundidad da tenrura
Sabedoría como pan na mesa
Soidade para recoller sen présa
Valentía para sopesar a pena
Honestidade para chover dentro
Abundancia para compartir o día
Sorrir con nubes no alma
Eduardo, grazas pola música
Para as mans de facer os días.

LA fuerza de la dignidad, El poder de la coherencia, La generosidad de los sueños La rotundidad de la ternura Sabiduría como pan en la mesa Soledad para recoger sin prisa Valentía para sopesar la pena Honestidad para llover dentro Abundancia para compartir el día Sonreír con nubes en el alma Eduardo, gracias por la música Para las manos de hacer los días.


Los Nadies
Sueñan las pulgas con comprarse un perro y sueñan los nadies con salir de pobres, que algún mágico día llueva de pronto la buena suerte, que llueva a cántaros la buena suerte; pero la buena suerte no llueve ayer, ni hoy, ni mañana, ni nunca, ni en lloviznita cae del cielo la buena suerte, por mucho que los nadies la llamen y aunque les pique la mano izquierda, o se levanten con el pie derecho, o empiecen el año cambiando de escoba.
Los nadies: los hijos de los nadies, los dueños de nada.
Los nadies: los ningunos, los ninguneados, corriendo la liebre, muriendo la vida, jodidos, rejodidos:
Que no son, aunque sean.
Que no hablan idiomas, sino dialectos.
Que no profesan religiones, sino supersticiones.
Que no hacen arte, sino artesanía.
Que no practican cultura, sino folklore.
Que no son seres humanos, sino recursos humanos.
Que no tienen cara, sino brazos.
Que no tienen nombre, sino número.
Que no figuran en la historia universal, sino en la crónica roja de la prensa local.
Los nadies, que cuestan menos que la bala que los mata.

Pobrezas
Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que no tienen tiempo para perder el tiempo.
Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que no tienen silencio ni pueden comprarlo.
Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que tienen piernas que se han olvidado de caminar,
como las alas de las gallinas se han olvidado de volar.
Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que comen basura y pagan por ella como si fuese comida.
Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que tienen el derecho de respirar mierda,
como si fuera aire, sin pagar nada por ella.
Pobres,
lo que se dice pobres
son los que no tienen más libertad de elegir entre uno y otro canal de televisión.
Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que viven dramas pasionales con las máquinas.
Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que son siempre muchos y están siempre solos.
Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que no saben que son pobres.

El Sistema
Los funcionarios no funcionan.
Los políticos hablan pero no dicen.
Los votantes votan pero no eligen.
Los medios de información desinforman.
Los centros de enseñanza enseñan a ignorar.
Los jueces condenan a las víctimas.
Los militares están en guerra contra sus compatriotas.
Los policías no combaten los crímenes, porque están ocupados en cometerlos.
Las bancarrotas se socializan, las ganancias se privatizan.
Es más libre el dinero que la gente.
La gente esta al servicio de las cosas.
Tiempo de los camaleones: nadie ha enseñado tanto a la humanidad como estos humildes animalitos.
Se considera culto a quien bien oculta, se rinde culto a la cultura del disfraz.
Se habla el doble lenguaje de los artistas del disimulo. Doble lenguaje, doble contabilidad, doble moral: una moral para decir, otra moral para hacer.
La moral para hacer se llama realismo.
La ley de la realidad es la ley del poder. Para que la realidad no sea irreal, nos dicen los que mandan, la moral ha de ser inmoral.
Quien no se hace el vivo, va muerto. Estás obligado a ser jodedor o jodido, mentidor o mentido.
Tiempo del qué me importa, del qué le vas a hacer, del no te metas, del sálvese quien pueda.
Tiempo de los tramposos: la producción no rinde, el trabajo no vale.
En el Río de la Plata, llamamos bobo al corazón. Y no porque se enamora: lo llamamos bobo por lo mucho que trabaja.

Ventana sobre el miedo
El hambre desayuna miedo.
El miedo al silencio aturde las calles. El miedo amenaza.
Si usted ama, tendrá sida.
Si fuma, tendrá cáncer.
Si respira, tendrá contaminación.
Si bebe, tendrá accidentes.
Si come, tendrá colesterol.
Si habla, tendrá desempleo.
Si camina, tendrá violencia.
Si piensa, tendrá angustia.
Si duda, tendrá locura.
Si siente, tendrá soledad.

Fuegos
Cada persona brilla con luz propia entre los demás.
No hay dos fuegos iguales.
Hay fuegos grandes y fuegos chicos y fuegos de todos colores.
Hay gente de fuego sereno,
que ni siquiera se entera del viento,
y gente de fuego loco, que llena el aire de chispas.
Algunos fuegos bobos que no alumbran ni queman:
pero otros arden la vida con tantas ganas que no se
puede mirarlos sin parpadear,
y quien se acerca se enciende.

Utopía
La utopía está en el horizonte.
Camino dos pasos,
ella se aleja dos pasos
y el horizonte se corre diez pasos más allá.
¿Entonces para qué sirve la utopía?
Para eso, sirve para caminar.

Terrorismo
Se busca a los secuestradores de países.
Se busca a los estranguladores de salarios
y a los exterminadores de empleos.
Se busca a los violadores de la tierra,
A los envenenadores del agua y a los ladrones del aíre.
Se busca a los traficantes del miedo.

Terra da Fraternidade | Homenaje a Zeca Afonso

$
0
0


Emitido en directo el 10 de may. de 2012
Emisión en directo do festival 'Terra da Fraternidad - Galicia a Zeca Afonso', dende o Auditorio de Galicia (Santiago de Compostela, A Coruña)

ANA GORRIA, en Obra en Marcha

$
0
0
convocatoria de la sesión correspondiente al mes de mayo del ciclo "Obra en marcha", que organiza Estudios de Poética. Será una lectura de Ana Gorría, presentada por Antonio Ortega. Tendrá lugar el miércoles 20, a las 20:00 h.
Se ruega difundir entre quienes puedan estar interesados.
Cordialmente
Estudios de Poética
Ciclo “Obra en Marcha”
Lectura de la poesía de Ana Gorría
Presenta a la autora y modera el coloquio Antonio Ortega
Miércoles, 20 de mayo de 2015, a las 20:00.



 Fotografía de Carmen Lafuente
Dentro de su planteamiento de atención directa a los textos, el colectivo Estudios de Poética mantiene un espacio dedicado al proceso de elaboración de la escritura: Obra en marcha.
Con periodicidad mensual, el ciclo muestra proyectos en fases más o menos avanzadas de su realización. A la presentación y la lectura de poemas sigue un diálogo con el autor sobre el trabajo en curso y su lugar en el marco más amplio de su obra.

Ana Gorría nació en Barcelona en 1979, aunque vive en Madrid desde su infancia. Master en Estudios Literarios y Licenciada en Filología Hispánica por la Universidad Complutense de Madrid. Durante cuatro años se ha formado como investigadora en artes escénicas en el CSIC con una bolsa del programa de formación de Profesorado Universitario. Ha publicado Clepsidra (Córdoba, Plurabelle, 2004), Araña, en colaboración con la pintora Pepa Cobo y el compositor Juan Gómez Espinosa (Almería, El Gaviero Ediciones, 2005), De lo real y su contrario (Granada, Vitolas del Anaïs, 2007), El presente desnudo (Santiago de Chile, Cuadro de Tiza Ediciones, 2011) y La soledad de las formas (Cantabria, Sol y Sombra Poesía, 2013). Su obra aparece en diversos recuentos y antologías de la poesía reciente, entre otras, en Todo es poesía menos la poesía (Madrid, Eneida, 2004) y en Última poesía española (1990-2005) de Rafael Morales (Madrid, Editorial Marenostrum, 2006).

En el ámbito plástico ha desarrollado el proyecto expositivo Gesto sin fin para el Museo de América. En la actualidad, explora los límites entre la imagen y la acción. Como traductora es responsable de distintas versiones de la poesía inglesa, gallega y catalana: autora, junto al poeta James Womack, de la versión de Travesía escéptica, antología del poeta John Ash; y de versiones de la poeta gallega Chus Pato en Hordas de escritura seguido de Secesión (Madrid, Amargord, 2013). Por encargo de la Fundación Uxío Novoneyra, ha elaborado una muestra consultada y bilingüe en gallego y castellano de la poesía escrita en Galicia desde el año 2000, Novas de poesía_17 poetas, que recoge poemas de Lucía Novas, Baldo Ramos, Antía Otero, Xavier Lama, Daniel Salgado, Elvira Ribeiro, Mariña Pérez Rei, Dores Témbras, Olalla Cociña, Mario Regueira, Xiana Arias, Oriana Méndez, Rosa Enríquez, Diana Varela Puñal, Carlos Fontes, Branca Novoneyra y Gonzalo Hermo, poetas escogidos para esta edición que tiene como objetivo divulgar la vitalidad de la poesía gallega actual.

Todas las actividades de Estudios de Poética tienen lugar en las instalaciones de Función Lenguaje (Centro de Literatura Aplicada de Madrid), situadas en la calle Doctor Fourquet, 18 (metro Lavapiés) de Madrid.

O OUTONO ADORA O SEXO DO LUME, un poema de Karlotti

$
0
0

O OUTONO ADORA O SEXO DO LUME II

Amables Brasas en ascuas
descenden dun ceo de mosto
alcanzando a carnosa fatiga
das ramas e das túas dúbidas
Como debuxos de tinta
camiñan os animais en celo
e un murmurio de elfos
empurra fungos e furias
ata o bordo do frío
onde a terra se empapa
de calma e de lume.

É Otoño, e hai luz na túa casa
Unha luz antiga que me ampara
e me guia, siluetas amables
que invitan e esperan
ao que chega
sempre tarde do bosque.

Un chan morno
de pisadas e fociños
crepita suave nas repisas douradas
un testán atafego vexetal e manso
deslízase baixo os pés descalzos
dun corzo mudo e dourado
que enche de asombro
a mañá de rocio tecida.

É horizontal a intimidade
entre as viñas desposuídas
e as árbores insomnes.
Os soles maduros acumulan
as súas froitas sobre o teito da tarde
e todo o que treme ao norte do aire
podrécese mansamente
cara aos tesouros de marzo.

Un olor a noces iza bandeiras de fume
e carne de castañas exhibe o crepúsculo
Unha canción escóndese e escóitase
e unhas rapazas perséguense
e escóndense cantando
un retrouso prestado polo viaxeiro perdido.

Hai voces prendidas nas ventás
que arden lentamente
como adeuses murchos
É tempo de regresos e
durmidas sementes, e de animais
rumiando os breves días
e as longas noites cheinhas de contos

O viño máis novo
xa zumega nas xerras
un mosto agridoce
parece espremido do ceo
Non hai présa pois a luz é lenta
en chegar ás cociñas do Outono
perpetuamente acendidas
cos rescaldos dos soles máis vellos.

En blanco [Víctor M. Díez]

$
0
0
7de7.net :: contraseñas :: En blanco [Víctor M. Díez]






Avner, el excéntrico


  
No  el nombre de casi nada, tengo la boca
llena de tierra, de una tierra humeante.
Nada, es lo que te digo. Asgo nuestros cuerpos
de entonces, blancos, duros, abiertos.
Un paisaje borroso, imposible de enfocar.
Esto es lo que se me escapa.
La silueta de la palabra indecible
me produce un calor cercano al deseo.
Veo ese pájaro sin nombre cada amanecer
como preguntando, como recordándome
la cuestión... ¿Cómo llamar al invierno?
Chimeneas ciegas atrayéndolo hacia adentro.
Decir es traer o ya no.







Desconozco todas las estrategias.
Las reglas, sí. Que hay reglas, sí.
La garganta ardiendo por la infusión de jengibre.
El olor a cilantro en las manos.
La escritura que mancha como la sangre.
Cadena que reconstruye la tarde: te decidiste
a pegar lo roto de ayer, el pegamento
también se adhirió a tus yemas, dejaste las huellas
por ahí pero nadie las percibe. Lo peor fueron
todos los fragmentos de todo lo que se convirtió
en tus dedos, por no decir tus manos.







Ya no sé nada de vosotros. Os oigo
a veces pero no sé. Que no digo, que no emito,
que soy de papel arrugado. El sonido de un papel
arrugándose en el escenario de un teatro vacío.
Sigo repartiendo pinzas de madera y fichas de parchís
por los callejones. Eso sí, decís. Pero lo que decís
no me concierne. Destapo un cubo
y veo un hogar abandonado.
Las luces de los autos me deslumbran
como vuestra ausencia. Que enmudezco.
De qué os asombráis. Sentí el asco un día
en que apenas había bebido. Me ensombrecí
en un banco durante horas.







No entiendo la armonía de todo. Tampoco
nuestro olvido de la armonía. 
Salgo un instante y todo son roturas.
La discontinuidad de lo urbano, la respiración
entrecortada, los amaneceres en blanco roto.
Hace tiempo que no alcanzo a comprender
la síncopa de lo común. Otra armonía, me digo,
mientras subo un nuevo tramo de escalera.
Desconfío hasta de mi propio desconsuelo.
Hace tiempo que los gurús
sospechan de todos nosotros.
Qué estáis haciendo, como si toda la vajilla
fuese a estallar. Esa explosión contenida.







Sacrifico mis intenciones mirando al ocaso.
El ritual ante otros ojos me ayuda.
Ya no me doy cuenta, me retraso.
Desconozco los riesgos de cada acto.
Hundirme, quedarme absorto ante lo que aprendí
y ya había olvidado, es mi manera de avanzar.
El desorden de la inmediatez. Una sucesión
de equipajes a medio abrir como almanaque.
No hay quien ande por este sótano
de memoria, nunca me acuerdo de la bombilla.







Casi agujereado, lleno de huecos
por la ignorancia: nidos y nidos de nada.
Una casa de palomas, un secadero de tabaco.
Mental, la radiografía sin  rayos, para percibir
esa sucesión de conjuntos casi vacíos.
Entra un frío ancestral
por los vidrios rotos. Aire que pierde aire
en el vecindario de la incertidumbre.
Voraz, recojo cartones y telas,
papeles viejos para cubrir las rendijas.







Lo que son manos que casi nada pueden recoger,
se convierten en mi familia en pulmones
que apenas pueden agarrar aire.
Es como una tara de estirpe.
Empieza por un dedo meñique, me dijo el hermano
mayor de mi madre; después el otro
y ya toda la mano y las dos manos. Un  día dejas
de poder andar, ya no se vuelve. El humo
nos va paralizando de a poco. Habladurías.








Pero sin gracia, la torpeza del payaso.
Se me cae la sintaxis. La frase se vierte entera
al agacharme a recoger la palabra rota.
El poema, abierto por debajo, va dejando
un reguero de sentido, mientras camino sin conciencia.
Todo lo que queda atrás. Soy lo que pierdo
por el camino. No hay fortuna
en esta ligereza de sólo restos.
Cierro a duras penas
la bolsa de la boca casi vacía.







Desdecir. Del dicho al hecho, lo deshecho.
Una maquina nocturna de fabricar jirones, cintas
de color que sancionan los actos del despierto.
Una infrecuente habilidad para dislocar
lo que el azar encaja una y otra vez para ti.
Aparta de mí estas tijeras de ser vivo. 







Desdoblar la voz como un mapa, suena
el acordeón. Tu voz, me dijiste, a través del trafico.
Te doy una moneda por la canción soñada.
Decía: hoy quiero estar triste para saborear
la piel amarga, no el corazón jugoso de la tarde
evaporándose.



Víctor M. Díez (León, 1968) es autor de libros de poesía como Evaporado va, Cordura Abajo, Circo varado, Oído en tierra, Voz fuera de campo o Ser no representable. También forma parte del cuarteto de música improvisada Sin Red (con los músicos Chefa Alonso, Ildefonso Rodríguez y Cova Villegas) y es conocido por sus trabajos con músicos, grupos de teatro y, en general, como agitador cultural y creador proyectos estéticos contemporáneos.

Carballo Calero e Filgueira Valverde

$
0
0
Carballo Calero e Filgueira Valverde



Carballo Calero e Filgueira Valverde



Filgueira Valverde, que naceu con vocación de erudito e aos dez anos non pensaba en xogar, senón en aprender; tivo a boa sorte de medrar nun ambiente cultural que lle permitiu ser aos dezasete un dos fundadores do Seminario de Estudos Galegos; aos dezanove, correspondente da Real Academia Galega; aos vinteun, formar parte do Patronato para a creación do Museo de Pontevedra; aos vintecinco, figura destacadísima do Partido Galeguista; aos vintanove, catedrático de Lengua e Literatura Españolas? En 1933, con vintasete anos, por convicción galeguista, impartiu na Universidade de Santiago -nunca antes nada así se fixera- quince leccións de Literatura Galega; e no mesmo ano, por conciencia relixiosa e coherencia política -era profundamente católico-, deixou o Partido Galeguista, que entrara a formar parte do Frente Popular con partidos marxistas, inimigos da Eirexa. Seguiu apoiando o Estatuto de Autonomía, pero non estar naquela coalición salvouno ao se producir o Alzamento militar. A boa sorte seguía favorecéndoo, pero en 1972 editouse en Buenos Aires o libro Vida, paixón e morte de Alexandre Bóveda, de Xerardo Álvarez Gallego, que acusa a Filgueira de non tentar salvar a vida do secretario do Partido Galeguista. Sen fundamento, nin rigor, chega a imaxinar o primeiro encontro entre Bóveda e Filgueira, no que o mártir, ao estreitar a man branda do erudito, intúe a futura traizón. O certo é que ao deixar Filgueira o Partido Galeguista, Bóveda escribiu en A Nosa Terra: «Eu teño a seguranza de que alí onde esteña Filgueira, haberá un obreiro da Causa galega».
A sorte de Filgueira virara e viviu a propia longa noite de pedra, sinalado como franquista por quen non o coñecía. Porque Filgueira foi alcalde de Pontevedra co franquismo, de 1959 a 1968, pero non alcalde franquista; e aceptou o cargo a condición de non ser tamén xefe local do Movemento. Hai fotos de actos oficiais, nos que militares e civís saúdan co brazo en alto; todos menos Filgueira, o alcalde. Tanto ten; este ano en que se lle adica o Días das Letras Galegas, desatouse a caza do home e, en paralelo ás homenaxes oficiais que salientan a extraordinaria categoría intelectual do homenaxeado, os seus principios morais e o compromiso con Galicia, arranxouse contra el unha campaña de desprestixio, protagonizada por xente que quería o nome de Ricardo Carballo Calero neste Día das Letras Galegas.
Eu tamén quero un Día das Letras Galegas para Carballo Calero, e penso que a Academia erra ao non adicarllo -ao non terllo adicado xa- por deixar o galego normativo e impulsar o reintegracionista. Hai unha obra inmensa de Carballo Calero anterior á etapa do reintegracionismo, e a Academia debe valorala.
Pero a elección de Filgueira non pode ser discutida. Nun discurso memorable pronunciado o pasado día 15 na sede da Real Academia Galega, Xesús Ferro Ruibal, académico e autor do libro O noso Adral, que La Voz de Galicia distribúe hoxe ao prezo dun euro, pregúntábase: ¿E se Filgueira non existise?Pois se Filgueira non existise non teriamos o Museo de Pontevedra, nin o fermosísimo casco vello da cidade de Pontevedra; nin o Cancioneiro Medieval; nin teriamos no franquismo, dende 1969, dous artigos na Ley General de Educación que permitiron o uso do galego en Preescolar e na Enseñanza General Básica; nin o inmenso labor de divulgación cultural que desenvolveu en 4533 libros, artigos e conferencias. E, sobre todo, non teriamos a 
ciencia e a conciencia de Galicia que agora temos.Non se defende a Carballo Calero atacando a Filgueira Valverde. Foi el quen, en 1972, presidiu o tribunal que xulgou a oposición á primeira cátedra universitaria de Lingüística e Literatura galega, obtida por Carballo Calero. Con Filgueira na presidencia, o noso paisano sabía que xogaba en casa.

Non sei a simpatía ou antipatía que Carballo sentiría por Filgueira, pero estou certo de que se sentiría avergoñado con esta campaña noxenta.
siro@siroartista.com

Os novos poemas de Manuel Rivas soaron na Biblioteca da praza de España

$
0
0
Os novos poemas de Manuel Rivas soaron na Biblioteca da praza de España - Ferrol - Diario de Ferrol



Karlotti e Rivas, na presentación de onte daniel alexandre

Karlotti e Rivas, na presentación de onte daniel alexandre
O escritor Manuel Rivas trouxo á Biblioteca Central da praza de España os seus “Poemas de 21 gramos na báscula de Ohio”, un regreso ao seu territorio poético que nunca abandoa e que nunca o abandoa. De feito comezou a súa intervención lembrando unha cita de Faulkner: “a poesía protexe a súa xente”.
Rivas veu a Ferrol convidado pola Semana da Poesía Salvaxe que organizan Guillermo Ferrández e Karlotti e, nunha ateigada e expectante sala, foi este último quen fixo unha semblanza dos temas poéticos próximos ao escritor, desde a natureza á memoria, desde o mundo rural e a súa perda á solidariedade.  
a terra que se esconde
“Un verso de Camões di: ‘Aínda hai moita terra que se esconde’, que me parece todo un manifesto literario”. Tras estas palabras Manuel Rivas comezou a a lembrar a cerna deste novo poemario, o primeiro desde “A desaparición da neve” en 2009 e que terá edición en papel este verán. Rivas adiantou que se compón de catro partes e que nelas ten unha grande importancia a natureza e a súa dor polo que lle está a acontecer ao planeta.
Tamén destacou o apartado que leva por título “Oracións fúnebres”, unha homenaxe a persoas ás que o poeta considera heroes e entre os que están Elisa e Marcela, dúas lesbianas que casaron na Coruña a comezos do seculo XX para logo fuxir a América, ou Ánxel Vila, o patrón do Xurelo, o barco co que o escritor coñeceu a fosa Atlántica. Rivas foi lendo os versos do futuro libro e comentando a súa xénese ao numeroso público co que compartiu o acto.

MANUEL RIVAS EN FERROL, BROCHE DA SEMANA DE POESÍA SALVAXE

$
0
0

Manuel Rivas, en la Biblioteca de Ferrol.

Lee o libro de poemas, que vera a luz dentro de dous meses.
O desertor da néboa

Triste velocidade
Que non esconde o seu pasado,
Terra que aluca
Nas fiestras do tren
Á procura do desertor da néboa. 

Manuel Rivas 
(de Poemas de 21 gramos na báscula de Ohio


LAVOZ DE GALICIA


Rivas leyó poemas de su nuevo libro, que se publicará este verano, ayer en la biblioteca.

Presentado por Karlotti

Los integrantes del club de poesía y el resto de asistentes a la lectura de ayer en la sala audiovisual de la Biblioteca Municipal de Ferrol tuvieron el privilegio de oír, por boca de su autor, algunos de los poemas del libro de Manuel Rivas que publicará Edicións Xerais este verano.

LECTURA DE POEMAS DE MANUEL RIVAS, NA BIBLIOTECA CENTRAL DE FERROL.
EN EXCLUSIVA PRIMICIA, Os seus POEMAS DE POEMAS 
DE 21 GRAMOS NA BÁSCULA DE OHIO
Encher o club de poesía, e a emoción foi a nota do acto.


DIARIO DE FERROL

Os novos poemas de Manuel Rivas soaron na Biblioteca da praza de España

 | Actualizado 09 Junio 2015

http://www.diariodeferrol.com/articulo/ferrol/novos-poemas-manuel-rivas-soaron-na-biblioteca-da-praza-espana/20150609001740125825.html


Karlotti e Rivas, na presentación de onte daniel alexandre
Karlotti e Rivas, na presentación de onte daniel alexandre

O escritor Manuel Rivas trouxo á Biblioteca Central da praza de España os seus “Poemas de 21 gramos na báscula de Ohio”, un regreso ao seu territorio poético que nunca abandoa e que nunca o abandoa. De feito comezou a súa intervención lembrando unha cita de Faulkner: “a poesía protexe a súa xente”.
Rivas veu a Ferrol convidado pola Semana da Poesía Salvaxe que organizan Guillermo Ferrández e Karlotti e, nunha ateigada e expectante sala, foi este último quen fixo unha semblanza dos temas poéticos próximos ao escritor, desde a natureza á memoria, desde o mundo rural e a súa perda á solidariedade.  
a terra que se esconde
“Un verso de Camões di: ‘Aínda hai moita terra que se esconde’, que me parece todo un manifesto literario”. Tras estas palabras Manuel Rivas comezou a a lembrar a cerna deste novo poemario, o primeiro desde “A desaparición da neve” en 2009 e que terá edición en papel este verán. Rivas adiantou que se compón de catro partes e que nelas ten unha grande importancia a natureza e a súa dor polo que lle está a acontecer ao planeta.
Tamén destacou o apartado que leva por título “Oracións fúnebres”, unha homenaxe a persoas ás que o poeta considera heroes e entre os que están Elisa e Marcela, dúas lesbianas que casaron na Coruña a comezos do seculo XX para logo fuxir a América, ou Ánxel Vila, o patrón do Xurelo, o barco co que o escritor coñeceu a fosa Atlántica. Rivas foi lendo os versos do futuro libro e comentando a súa xénese ao numeroso público co que compartiu o acto.


Claudio Rodríguez Fer presenta en Lugo *A cabeleir...

$
0
0
La Llave de los Campos: Claudio Rodríguez Fer presenta en Lugo *A cabeleir...: Pasado mañana, a las 20 horas, tendrá lugar en la lucense Librería Gato Neghro (Rúa de San Roque, 32) la presentación de la obra políglota ...



El poema "A cabeleira", de Claudio Rodríguez Fer, en un caligrama de Carmen Blanco.


O venres 12 de xuño, ás 20 h., terá lugar na Librería Gato Neghro (Rúa de San Roque, 32, Lugo) o recital do poeta Claudio Rodríguez Fer que clausurará as primeiras Lecturas Poéticas organizadas o presente ano en dita librería. Claudio Rodríguez Fer presentará a súa obra políglota A cabeleira (Poema en 35 idiomas), ilustrada cun debuxo e cun caligrama de Carmen Blanco en cuberta e varios debuxos de Sara Lamas no interior. 

O poema ofrécese en 22 linguas procedentes de Europa (Galego, Portugués, Asturiano, Vasco, Castelán, Catalán, Occitano, Francés, Italiano, Inglés, Alemán, Danés, Neerlandés, Finés, Grego, Gaélico Irlandés, Gaélico Escocés, Galés, Bretón, Ruso, Polaco, Checo), 6 de Asia (Armenio, Hebreo, Árabe, Chinés, Xaponés, Hindi), 3 de África (Swahili, Ioruba, Wolof), 2 de América (Quechua, Guaraní) e 1 de Oceanía (Rapanui), así como no internacional Esperanto, en versións debidas a poetas, profesor@s e tradutor@s dos cinco continentes da Terra.
Este é o programa do acto, que tamén será multilingüe:

Presentación do recital de clausura do ciclo Lecturas poéticas do Gato Neghro
por Pepa Barrios, narradora e profesora

Presentación do poeta Claudio Rodríguez Fer
por Manuel Fernández Rodríguez, doutor e profesor

Recital poético
por Claudio Rodríguez Fer

Lectura políglota de “A cabeleira”


La portada de la última obra de Claudio Rodríguez Fer, ilustrada con un sensorial dibujo de Carmen Blanco.
En galego, Cris Fiaño, escritora, deseñadora gráfica e directora da revista Evohé
En castelán, Olga Novo, poeta, ensaísta, profesora e tradutora do poema
En francés, María Lopo, ensaísta, doutora en Literatura Francesa e tradutora do poema
En italiano, Silvia Alonso, doutora en Teoría da Literatura, profesora da USC e cantante lírica
En inglés, Androulla Sarah Panayi, profesora inglesa na USC
En alemán, Manuel Fernández Méndez, coordinador do Centro de Linguas Modernas en Lugo
En xaponés, Sandra López, licenciada en Humanidades e ex-directora da revista Evohé

As linguas da cabeleira,

$
0
0
As linguas da cabeleira | Criticalia

  por Armando Requeixo

Claudio Rodríguez Fer é un dos poetas galegos das últimas xeracións que viu en máis ocasións traducidos os seus textos. Son varios os libros por el asinados que apareceron en edicións bilingües e moitos dos seus poemas figuran escolmados nas máis prestixiosas antoloxías internacionais. A maior abondamento, el mesmo ten traducido ao noso idioma textos referenciais da mellor literatura universal; poño por caso, a recente versión de Moss(2015) de Emily Dickinson.
Por tanto, non é sorpresa ningunha saber que o seu poema “A Cabeleira” volveu ser obxecto de transvases a outras linguas na publicación A Cabeleira (Poema en 35 idiomas), que recupera e amplifica un proxecto de hai anos, tamén aparecido, como este, na colección A Tola Soñando.
“A Cabeleira” veu luz por vez primeira na revista Grial a finais do verán de 1985. Logo foi incluído polo autor no poemario A boca violeta (1987) e puido lerse xa en versión tetralingüe (galego, inglés, francés, castelán) en 1995. Con posterioridade, veuse trasladado ao ruso (1999) e ao bretón (2000) e Rodríguez Fer volveu antologalo nos volumes Vulva (1990) e Amores e clamores. Poesía reunida 1973-2009 (2011).
Todo este periplo bibliográfico (que evidencia a aceptación e alto interese suscitado pola composición) alcanza agora un novo estadio coa súa publicación nunha trintena e media de idiomas, entre os que se contan linguas de todos os continentes habitados (Europa, África, América e Oceanía), das máis complementarias procedencias culturais e de ben singulares tradicións. Como a listaxe é longa, limitareime a sinalar aquelas menos habituais, pois o lector poderá supor que as máis próximas ao noso contexto figuran tamén. E velaí como, a canda esoutros idiomas adoitos, o verso de Rodríguez Fer pode lerse en danés, neerlandés, ruso, checo, polaco, armenio, hebreo, árabe, chinés, xaponés, hindi, swahili, ioruba, wolof, quechua, guaraní, rapanui e, claro está, esperanto.
cfr retratoEscritores, tradutores recoñecidos e multipremiados, investigadores de relevo e grandes profesores son os responsables destas versións aos diferentes idiomas (imposible citalos todos), que se acompañan das ilustracións interiores de Sara Lamas e a orixinal e fermosa cuberta de Carmen Blanco.
A Cabeleira (Poema en 35 idiomas) complétase cuns apéndices biobibliográficos sobre o autor, a súa traxectoria profesional, poesía e narrativa en galego, estudos, ensaios e traducións e unha breve nota verbo do rastro editorial do poema.
A contracuberta reproduce o poema manuscrito por Carmen Blanco, quen fai del un caligrama de melena ondulante para dar lucido remate a unha edición que homenaxea no colofón a tantas vítimas de procesos bélicos, xenocidas e autoritarios, reivindicando para eles “memoria, verdade, xustiza e reparación”, no desexo de que todos os que participaron na confección da publicación e os que saiban da súa existencia como lectores gocen de “amor, poesía, paz e liberdade sen fin”.
Por remate e en homenaxe, vaia aquí, máis unha vez, o espléndido poema de Claudio Rodríguez Fer na lingua que o viu nacer hai agora tres décadas para convertelo nun imprescindible da poesía galega contemporánea: “Eu nacín nun país verde fisterra que vagou errante tras manadas de vacas./ Incerto fillo son das tribos móbiles que só se detiveron cando se lles acabou o mundo./ Non teño outras raíces que as da espora nin outra patria habito que a do vento./ Síntome da estirpe daqueles pobos nómades que nunca se constituíron en estado./ O noso espírito coñeceu o abismo e o sentido telúrico do contorno natural./ A nosa historia é a dun pobo que perdeu o norte e se confundiu cos bois./ Pero eu recuperei o norte no medio do naufraxio fluíndo sensualmente da cabeleira da lúa./ E a inmensa cabeleira é labirinto no que soamente falo a quen eu amo.”
[El Ideal Gallego e Diario de Ferrol, 31-5-2015]

LAVÁNDOME LOS DIENTES CON UNA RAMA DE REGALIZ

$
0
0
DÍAS FERMOSOS, UNHA BRISA ARBOREADO,
UN CEO VELOZ,
A LUZ DOS SOLES MADUROS Á tardiña.
Unha dor suave á altura dos pés.
Lagrimas por culpa das flores acesas
Sáeme un verso á altura da orella
E unha amiga pasa voando pola avenida recentemente lavada.
É xoves, e como todos os xoves salvo a lúa,
propósito da enmenda para acabar co cheiro a incienso.
E nas alhacenas da luz,
unhas ramas douradas por ambos lados,
unha rosa dos ventos,
e a ferida que dá ao mundo,
aberta, como sempre, afrutada e viva.
Ferrol (altitude: 9 m)
Latitud: 43° 28' 55'' N - Lonxitude: 8° 14' 5'' Ou -

DÍAS HERMOSOS, UNA BRISA ARBOLADA,
UN CIELO VELOZ,
LA LUZ DE LOS SOLES MADUROS AL CAER LA TARDE.
Un dolor suave a la altura de los pies.
Lagrimas por culpa de las flores encendidas
Me sale un verso a la altura de la oreja
Y una amiga pasa volando por la avenida recién lavada.
Es jueves, y como todos los jueves salvo la luna,
propósito de la enmienda para acabar con el olor a incienso.
Y en las alhacenas de la luz,
unas ramas doradas por ambos lados,
una rosa de los vientos,
y la herida que da al mundo,
abierta, como siempre, afrutada y viva.
Ferrol (altitud: 9 m)
Latitud: 43° 28' 55'' N - Longitud: 8° 14' 5'' O -

Escolma de poesía salvaxe. Ferrol, 2007-2013 | Café Barbantia

$
0
0
Escolma de poesía salvaxe. Ferrol, 2007-2013 | Café Barbantia





Escolma de poesía salvaxe. Ferrol, 2007-2013

escolmaGonzalo Trasbach. 
Gonzalo Trasbach. Este libro, de magnífica feitura, reúne nas súas máis de 400 páxinas seis anos de poesía salvaxe, é dicir: libre. Recolle, pois, unha colleita poética que unha vez cada primavera durante unha semana sementaron centos de poetas de moi distintos lugares da xeografía ibérica na cidade de Ferrol. Resoan nos prados desta antoloxía, ilustrada con fotografías dalgúns dos protagonistas, voces de diferentes rexistros fonéticos, libres coma o vento cando asubía ou ronca no medio do piñeiral, de texturas e estilos poéticos moi diversos. Un amplo abano, unha paleta de múltiples cores, que van dende a poesía social até a interrogación metafísica, pasando polos poemas dodecafónicos e a reivindicación do corpo como territorio de experimentación.
O fenómeno, que agromou no Ferrol no 2007, brincou despois até outras cidades e vilas. E neste sentido, convén lembrar que fixo unha parada na Pousada das Ánimas, en Boiro, onde obtivo un amplo recoñecemento.
noite de poesia salvaxeNa obesa nómina de participantes nesta aventura poética atopámonos a Ramón Blanco (Outes), coma representante da área barbanzá. Pero nela tamén figuran primeiras espadas da poesía na nosa lingua, como son María do Cebreiro (Santiago), Olga Novo (Pobra do Brollón, Lugo) e Chus Pato (Ourense), entre outras. Tiago Gomes (Portugal) deixa neste volume unhas pingas da saudade lisboeta. Desde Ondárroa (Biscaia) veu Leire Bilbao e dende Barcelona chegou Ana Gorría. Tamén abondan os visitantes de Castela e León e mesmo de Estremadura. Convén subliñar a presenza do veterano Carlos Oroza (1923).
A cargo de Marcos Lorenzo, pai da criatura (do acontecer), Juan Carlos Valle, Karlotti, y Guillermo Ferrández, a edición, que se creou e xerou en Ferrol, é limitada e non se vende  nas librerías. Os interesados poden facerse cun exemplar no portal:http://escolma.poesíasalvaxe.com. En serio, paga a pena.

saliendo a la tarde como un atracador sin manos.

$
0
0



Así, con este poema que empuja a ser carnívoro con estass nubes que restallan con un silencio que ni agosto soñó.
Así, con los dientes empujando las vocales mas desvergonzadas, y la lengua empalmada hasta Dios, así, salgo sin evitar la enorme barriga de esta tarde, su satisfecha quietud, salgo sin que me aprieten los zapatos de guadañar crepúsculos, salgo son un rebaño de campanas balando en el pasillo...
Así, estibados los bolsillos con las risas verdes de la infancia, y sin olvidar la nariz de payaso de atracar bancos, salgo a la cálida podredumbre de los susurros que la pereza carga.
Todo, todo, lo que de esta tarde se cae en las palmas de mi pobre, y que este poema lava para seguir tirando, y tal vez regresar a casa.


Aquí empieza la historia

Aquí empieza la historia. Fue una tarde
en que se habían puesto las palomas
más blancas, más tranquilas. como siempre
salí al jardín. Alrededor no había
nadie: la misma flor de ayer, la misma
paz, las mismas ventanas, el sol mismo.
Alrededor no había nadie: un árbol,
un estanque, ceniza en aquel monte
lejano. Alrededor no había nadie.

Pero, ¿qué es este viento, quién me coge
el corazón y lo levanta e vilo,
y lo hunde y lo levanta en vilo? Una
muchacha azul en la orfandad del aire
ordenaba los pájaros. sus manos
acariciaban con piedad el árbol,
y el estanque, y aquel lejano monte
ceniciento. El jardín ardía al sol.

La miré. Nada. La miré de nuevo,
y nada, y nada. Alrededor, la tarde.

                                CARLOS SAHAGÚN

Viewing all 317 articles
Browse latest View live